Hüsnü İşeri'yi Yakınları, Yoldaşları Anlatıyor:
Fadime Özen anlatıyor:
Esenler'de oturuken bizim mahallede ev tutmuşlardı,
oradan tanıyorum onu. Ailesine karşı çok anlayışlı, her konuda yardımcı olmaya
çalışan, sorunlarını anlayışla tartışarak konuşarak halleden bir yapısı vardı.
Çocuklarına karşı, eşine karşı çok anlayışlıydı, oturur onlarla konuşur oynar
sorunlarını halleder. Yani çocukla çocuk büyükle büyük olurdu. Seksen dokuzda
çıktığında Armutlu'da gecekondu halkının mücadelesine katıldı. Emekçi idi
ailesini geçindiriyor hem de çocuklarını okutmak için çalışayordu. Armutlu'da
operasyonda şehit düştü, onurla şehit oldu.
***
Armutlu’dan Gülpınar Adıyaman anlatıyor:
Benim çok yakın bir akrabam sayılırdı. Ona dayı
derdik, evli ve iki tane de çocuğu vardı. Köyde yaşadı uzun süre, İstanbula
geliyor, kışın simit satıyor yazın ise çiftçilik yapıyordu. Daha sonra
ailesinden ayrılıp başka eve geçtiğinde geçimi zorlaştı ve Almanya'ya gitti
orada çalıştı, daha sonra yine memlekete geldi. İstanbul'a taşındı, Esenler ve
Yenibosna'da kirada oturuyordu. Bir yandan gece gündüz çalışıyor çocuklarını
okutuyordu, Karaköy'de sandviç arabası vardı, fakat arabanın kazancı geçime yetmeyince,
başka işlerde fırında işçi olarak, simitçilik yaparak vb. Çalışıyordu.
1989 Armutlu işgalinde yer alanlardan birisiydi.
Mücadelemize saygı duyardı. Sürekli Armutlu için burası birimizin ailesini yakacak
derdi. Benim babama fazla öne çıkma, polisler seni tanıyor, çocukların babasız
kalabilir diyordu. Mütevazi temiz bir insandı.
Ailesini çok bağlıydı yemezdi yedirirdi, çocuklarına düşkündü. Gecekondulaşma
döneminde herşeyini insanlarla paylaşırdı, çıkarsız bir sevgisi vardı,
insanlara güvenir, haklarında kötü düşünmezdi. Dedikoduculuğa çok kızardı, en
son köye gidiyorduk yanımıza gelmişti, biz de babaannemi ve kız kardeşimi yanına
bıraktığımızı ona emanet ettiğimizi söyledik. O ise “ben toksam onlar da tok ben açsam onlar da aç kalır” dedi ve bize
sıkıca sarıldı. Köye indiğimizde onun çatışmada şehit düştüğünü öğrendik.